سرورق

تیر چشم مست آں خورشیدوش باید مرا

مقدمہ

پیش لفظ

نہاں در سینہ دارم آفتاب داغ سوزاں را

دلبرا در گردش آور جام را

گل تازہ ترز چمن مجو بت گلعذار بمن درا

روے چوں مہ راز ابر زلف برافگن نقاب

آں بیخودم کہ برلب من آہ و نالہ نیست

چشم در فراق اوگرم خوں چکا نیہا ست

غم دل باکہ تواں گفت کہ غمخوارے نیست

خیزد چرا فغاں کہ بدل پیچ و تاب نیست

نے کہ عمر سر خوشم بردباد رفت

آمد از دل تابہ لب جاں الغیاث

ضبط از دست بشد اشک رواں راچہ علاج

مجوز رند قدح خوار ہیچ گو نہ صلاح

مگر داں ازمن اے آرام جان رخ

کس از حریم ناز نشانم نمید ہد

اگر درد عشق تو در دل نشیند

بید لاں گر بہ دل ازدرد جہانے دارند

بودم دم است و وجود ے زمن نبود

قلندران در دوست تاجدا رنند

ابر تدامد بسر بر میگساراں راچہ شد

عشق برخیز کہ مستانہ صبا می آید

امیدم در دل و دل در برم مستانہ میر قصد

زاشکم بود چوں گلزار کاغذ

بیاکہ فصل بہا است ومی بجا اندر

مرادم آمداز دست قضا بر روے کار آخر

بریز بادہ بجام و بسوز خرقہ آز

دردے کہ دارم ازبت نامہرباں مپرس

آں طبیبے کہ شفا یافت جہاں از سخنش

نجست ایں دل دیوانہ ام ززلف خلاص

یافتم صد بار از میخانہ فیض

از زلف برخمت چو بروں سر کشم غلط

حدیث مستیم در گوش کن بہر خدا واعظ

سر مرا چودہد جور پیر چرخ صداع

وزید باد نسیم و شگفت غنچہ بباغ

بزہد و ورع در افگندہ ایم طرح مصاف

صباح وصل رسید و گریخت شام فراق

گرفتم آنکہ رسیدے زخاک تا افلاک

روز فراق رفت و در آمد شب وصال

در بہارا جا مہائے بادہ چوں جم میزنم

شراب آبروچوں بر درمیخانہ میریزم

فدائے زلف بر پیچ بتاں جانے کہ من دارم

رشتۂ الفت گسست آں یار ہم

بزیر گنبد گردوں اگر رنج و محن دارم

بدستے کاکل پر خم بدستے جام می بینم

یاد ایامے کہ فریاد وفغانے داشتم

دل بغارت بردی و جاں نیز ہم

مرنج از من اگر من ازرخ و زلف تو بر گفتم

ہشتی چناں کلالۂ مشکیں شکن شکن

بوالہوس ازمیاں رمید کہ من

یار کہ ہست روبرو پاک رخ است ونیک خو

چوں اے صباز بزم رقیباں رسیدۂ

کاکل پرچیں وخم بر رخ پریشاں کردۂ

شبابم رفت ہم تاب وتواں از دست پاجستہ

فارغ از راحت و رنج دو جہانم کردی

من نگفتم کہ دریں میکدہ تنہا باشی

بگفتم بابتی جادو نگاہے فنتہ سامانی

کلام اردو

مے الفت سے تیری دل ہوا مست رقم میرا

لو مبارک ہو لٹا پھر نقد دل لوٹا ہوا

گلشن میں فیض ابر سے جوش بہار تھا

چرچا ہمارا عشق نے کیوں جابجا کیا

دونوں نے اپنا فرض سر رہ ادا کیا

ظلم کی تیری کریں فریاد کیا

ہے داغ ماہ عکس ترے رخ کے خال کا

یہ نہ پوچھو کہ مرے دل میں کدھر رکھا تھا

اگر عرض تمنا کا کسی دن امتحاں ہوگا

جب تجھے دیکھا ترے شیدا نے حیراں رہ گیا

پھرتا رہتا ہوں میں ہر لحظہ پس جام شراب

ہو گی خبر جو ہم نے سنی بیش و کم غلط

گداز دل سے پروانہ ہوا خاک

آخر لبوں تک آہی گئی آرزوئے دل

گھر میرا اور اس بت گل پیرہن کے پاؤں

پاس نزاکت اب نہ کر چل کے مجھے بتا کہ یوں

کچھ ایسے بن گئے گل اشک خوں سے میرے دامن میں

مریض عشق کی جز مرگ دنیا میں دو ا کیوں ہو

مرنا بھلا ہے ضبط کی طاقت اگر نہ ہو

کیوں اسیر حسن قید حسن سے آزاد ہو

جو ہوئی تھی وہ ہم نشیں ہو چکی

چار ہ گر پھر لختہائے دل بہم کرنے کو ہے

شمشیر تری گردن بسمل کے لئے ہے

خطا مجھ سے اے چارہ گر ہوگئی

وفا اس سے جفا مجھ سے ستم یوں بھی ہے اور یوں بھی

کچھ بات ہی تھی ایسی کہ تھامے جگر گئے

پھرتے ہیں چاک جیب وگریباں کئے ہوئے

درد کو رہنے بھی دے دل میں دوا ہو جائے گی